En toen ging het licht uit...

Het zat eraan te komen. Mijn omgeving was me er al weken, als niet maanden voor aan het waarschuwen... Ik was te ver aan het gaan, te hard aan het pushen. Zij zagen het, ze hebben me ervoor gewaarschuwd en waren me aan het pushen voor een pauze. Verschillende personen vertelden me dat het hoog tijd was om gas terug te nemen en ik heb niet willen luisteren. Met alle gevolgen van dien. Op maandag 12 september 2022 heb ik een malaise gehad op het werk.

Een gedetailleerde beschrijving van wat er een week geleden is gebeurd, kan ik niet geven. Het is vaag.

Wat ik wel nog weet is dat ik al van 's morgens vroeg een gevecht was aan het leveren tegen een aanhoudende migraine. Ik weet ook nog dat er die dag niets, maar dan ook helemaal niets volgens planning is verlopen; gaande van de locatie waar ik moest werken, timing van meetings tot het aantal meetings dat ik moest bijwonen tout court.

Op zich zijn dit allemaal dingen waar ik perfect mee om kan. Maar wanneer je ziek en verzwakt bent, wanneer je al langere tijd (te) veel van jezelf bent aan het geven, wanneer de werkdruk elke dag hoger wordt zonder dat er een vooruitzicht is op hulp... Dan is de impact van een extra vergadering op de agenda, van een uitlopende vergadering des te zwaarder.

Vandaag rust ik.

Ik slaap, ik lees en ik probeer stilaan korte wandelingen in het park te ondernemen... Ik ben diep gevallen en het gaat een tijdje duren voor ik hiervan ga herstellen. Maar ik ben vastberaden om sterker dan ooit terug te komen. Het zal niet voor direct zijn, maar ik ga er wel geraken. Langzaam, maar zeker.